In de zomer van 2017 verscheen het album “Small Peace Of Mind” van de Amerikaanse singer-songwriter Greg Schatz, meteen het zesde studioalbum van deze rootsmuzikant sinds hij als soloartiest debuteerde in 2012 met de plaat “Where The River Meets The Railroad Tracks”. Hij noemt zijn begeleidingsgroep ‘The Friggin’ Geniuses’ wat misschien wel heel toepasselijk is voor deze uit topinstrumentalisten uit New Orleans bestaande formatie die een groovy sound aflevert bij de door Greg Schatz gecomponeerde nummers. Twee voor ons bekende namen daarbij zijn die van drummer Doug Garrison en saxofonist Joe Cabral, twee leden van de formatie ‘The Iguanas’.

Al deze muzikanten maken ook nu weer deel uit van de orkestratie rond de negen nieuwe nummers die Schatz voor zijn splinternieuwe album “Amoebotics” heeft gecomponeerd. Negen songs dus, maar op deze plaat staan er wel dertien tracks, want van vier van de nummers werden er zogeheten ‘radio edits’ oftewel andere, wat kortere voor de radio geschikte versies aan de tracklijst toegevoegd. De songs die van twee versies werden voorzien zijn het op de video te beluisteren “I’m Building A Robot”, “Machines Are Making Machines”, “The Amoeba” en “All I Do Is Ooze”.

Greg Schatz groeide als tiener op in hartje New York maar hij trok in 1995 naar New Orleans om er accordeon te gaan spelen in de ‘Big Mess Blues Band’ en nadien op contrabas bij te dragen aan de sound van de formatie ‘Jeremy Lyons & The Deltabilly Boys’. Zijn eerste soloplaten verschenen onder de naam ‘Schatzy’ en vanaf zijn vierde soloplaat liet hij het accordeon achterwege en begon hij meer en meer plaats te nemen achter de piano bij zijn optredens.

Op het nieuwe album “Amoebotics” speelt hij alleen nog op piano, met uitzondering van synthesizer bij het louter instrumentale “Mechanism” en orgel bij het nummer “The Amoeba”. Typerend voor zijn composities zijn de vaak humoristische teksten en de catchy melodieën die hij voor elk nummer probeert te voorzien. Enkele liedjes groeien al snel uit tot echte oorwurmen die maar niet uit je hoofd lijken te willen verdwijnen. Op het album “Amoebotics” is die eer weggelegd voor de nummers “I’m Building A Robot”, “I’m An Animal” en de aan Ray Davies en ‘The Kinks’ herinnerende slotballad “The Water”, naast de typische ‘New Orleans-sound’ van openingstrack en liefdesliedje “Not Even Close”.

(valsam)